As time rolls ...

Μια κυρία, σχετικά μεγάλης ηλικίας πλησιάζει ένα παιδάκι .. ας πούμε περίπου 10 χρονών. Φοράει ένα μαύρο πουά φόρεμα σε γραμμή Αλφα, γοβάκια άσπρα και τα καστανά μαλλιά της τα έχει πιασμένα κότσο, φυσικά όπως όλα πάνω της έτσι και ο λαιμός της είναι ντυμένος με το πιο κλασικό κολιέ - με πέρλες. Φοράει επίσης δύο πέρλες σε μορφή σκουλαρικιού στα αυτιά της, ελάχιστα βαμμένη ..αν και όποτε φυσάει το αεράκι, η πούδρα στο προσωπό της αφήνει μερικούς κόκους να αναζητήσουν το νόημα της ελευθερίας και της ύπαρξης μακρυά απο την ασφάλεια της μάζας.Τα δόντια της είναι κάτασπρα, ίσως κι αυτά ψεύτικα όπως και οι πέρλες,φαντάζουν ακόμη πιο άσπρα με το κόκκινο πέπλο που απλώνεται πάνω στα χείλη της. Τα μάτια της μοιάζουν με αρπακτηκά, ειδικά με το φόντο των σκιών απο τις κατάμαυρες και απίστευτα χοντρές και μακρυές βλεφαρίδες στο δέρμα που καλύπτει την μηχανή που προβάλει όλες τις εικόνες στην οθόνη του μυαλού της απο τους γυαλιστερούς καφετί φακούς που φοράει.Με φρύδια που σουφρώνουν τα φύλλα τους πονηρά και επικίνδυνα ..την ώρα που πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, τόσο κοντά που μπορείς να νιώσεις πάνω στο δέρμα σου αλλά και μέσα στους πνευμονές σου το υπέροχο άρωμα του βόθρου να σε πλημμυρίζει και σα ναρκωτικό να σε ακινητοποιεί ... ανοίγει το στόμα της σε slow motion για να βγάλει την βελούδινη φωνή του νταλικέρη σαν σοπράνο στα λεπτά και ευαίσθητα τυμπανά σου ... και όλα αυτά για να σου κάνει την πιο απλή ερώτηση του κόσμου "τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις ... ; "


Τα χέρια σου δεν αφήνουν αυτό που κρατάνε, οι σκέψεις σου δεν πηδάνε χωρίς αλεξίπτωτο στο κενό, το βλέμμα σου δεν χάνεται στο βάθος, πίσω της .Τα χείλη σου δεν πιέζουν το ένα το άλλο να πάρει το θάρρος να απαντήσει, η φωνή σου δεν χάνει τις αισθήσεις της, οι λέξεις δεν χάνουν τα βηματά τους και το σημαντικότερο έχεις γνώση του τι θέλεις να γίνεις και απαντάς με την παιδική σου σιγουριά γιατί ξέρεις ότι αυτό νιώθεις και πως αμα το νιώθεις το θέλεις και άμα το θέλεις το μπορείς και αμα το μπορείς τότε το έχεις .. και έτσι της λες "Νονός της νύχτας" με χαμόγελο και απίστευτη δίψα στην φωνή σου που προδίδει το πόσο επιθυμείς επιτέλους να είσαι μεγάλος ώστε κανένας μπαμπάς, καμία μαμα να μην έχουν δικαίωμα να σε σταματησουν να πιάσεις το όπλο και να τραβήξεις την σκανδάλη που τόσο λαχταράς να νιώσεις στο δαχτυλό σου να τρέμει απο ηδονή, να δεις τον στόχο σου πεσμένο κάτω και να πεις "Μπράβο" στον εαυτό σου που τα κατάφερε για άλλη μια φορά να μείνει ζωντανός και ευτυχισμένος.


Έλα μου όμως που το χαμόγελο θα κοπεί με το βλέμμα που θα σου μπουρδουκλώσει την ανάσα, την βλέπεις σιγά σιγά να φουσκώνει σαν αερόστατο ας πούμε καλύτερα γιατί το μπαλόνι μόνο μεγαλύτερο μπαλόνι μπορεί να γίνει. Τα μάτια της να γίνονται σα τρελόμπαλες έτοιμες να εκσφενδονήσουν πυρά απο τα κρυμένα τους πολυβόλα(πάντα ήξερες ότι ήταν μυστικά όπλα του Μπίμπο Μπας κι ας μην τα χρησιμοποίησε ποτέ στην οθόνη της τηλεόρασης), οι σκιές των εξωγίηνων βλεφαρίδων της να μεγαλώνουν, να θυμίζουν δάχτυλα του αντεροβγάλτη που είδες χτες κρυφά απο τους γονείς, στο σπίτι της γιαγιάς. Τέλος το όνομα του μπαμπά σου να ακούγεται μέχρι και δεκαπέντε στενά μακρυά απο το σημείο εκίνησης του ήχου... Ουπς ! ξέρεις πως την έβαψες αν και δεν γνωρίζεις τον λόγο, ακούς υστερικούς ήχους να βγαίνουν απο το στόμα της, την βλέπεις να αφρίζει, να σου πετάει υπνοτικές σταγόνες απο το στόμα της αλλά έχεις καταλάβει το βρώμικο παιχνίδι της κι έτσι σηκώνεις το όπλο που έχεις στην τσέπη σου(χα!να που τελικά το χρειάστηκες για να σώσεις όλη την οικογένεια και έκανες καλά που το πήρες απο την κρυψώνα της μαμας) και την σημαδεύεις "πέθανε κακό τέρας της γης, κάψου στην κόλαση μπαλονοφάλαινα των πέντε ωκαιανών. ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ .."

Κραπ ! κάτι νιώθεις να σε χτυπάει στο κεφάλι ...μα δεν είναι δυνατόν ! Ο ίδιος σου ο πατέρας, το αίμα σου σε σταμάτησε με μια σφαλιάρα στο κεφάλι, σου άρπαξε το όπλο, σου μάγκωσε τον καρπό στα δαχτυλά του και σε τράβηξε στο δωματιό σου. Όσο κι αν εσυ φώναζες πως είναι κακιά και πρέπει να εμπιστευτεί εσένα, το παιδί του, όσο κι αν του έλεγες ότι είναι άδικο να έρχεται η προδοσία απο την ίδια σου την οικογένεια. 'Εκείνος δεν σταμάτησε ούτε για ένα δευτερόλεπτο να σε ακούσει, ούτε μια ματιά δεν σου έριξε, απλά σε πέταξε στο δωματιό σου και κλείδωσε την πόρτα ... Δεν την χτύπησες ποτέ, δεν φώναξες ποτέ να σε βγάλουν ... δεν έκλαψες, δεν είπες σε κανένα στρατιωτάκι σου τι έγινε. Συνέχισες να σκέφτεσαι τρόπο εξόντωσης της θείας ή μήπως η θεία τελικά να είναι "θεία" και να πρέπει να την σώσεις ....

Πέρασαν πέντε χρόνια απο τότε, κανένας δεν είχε σώσει στον σκληρό του δίσκο αυτό το περιστατικό, εσυ μεγάλωσες αρκετά και μαζί σου μεγάλωσαν τα τυμπανά σου, το στόμα σου, τα χέρια σου, τα μάτια σου και πολλά άλλα μέλη του σωματός σου. Οι γονείς σου σου έδωσαν τρείς επιλογές κι εσύ έπρεπε να διαλέξεις μία .. "1)Μπάσκετ .. 2) Κιθάρα .. 3)Κινέζικα" ... Φυσικά και δεν θα έπαιρνες το Μπάσκετ, εσυ είσαι ελεύθερο πνεύμα - δεν μπορείς να έχεις έναν αποτυχημένο πάνω απο το κεφάλι σου να θέλει να δει τον εαυτό του μέσα απο σένα, εννοείται ότι δεν ήθελες να μάθεις Κινέζικα - τι να τα κάνεις ;;;; Άρα η μόνη ελπίδα ήταν η κιθάρα ... Και γαμώ τις επιλογές ever μιλάμε, όλη αυτή η ένταση που δεν είχες ιδέα ότι μπορείς να βιώσεις μεσα απο μερικές χωρδές, όλες αυτές οι γκόμενες που θα έτρεχαν απο πίσω σου όταν θα έπαιζες live και τόσα φράγκα που θα έβγαζες όταν γινόσουν γνωστός ... Έτσι αυτή τη φορά η κυρία που είχες σημαδέψει στα δέκα σου, έπαθε σοκ πριν ανοίξεις το στόμα σου ... Σκισμένο, φθαρμένο τζην, μακρύ - μπουκλέ μαλλί, σκουλαρίκι στο φρύδι και αρβίλες σε μπλέ ελεκτρικ .. Έκανες την χάρη στους γέρους σου να κάτσεις να φας μαζί τους αλλά υπο έναν όρο μόλις αδειάσεις το πιάτο σου να την κάνεις γιατί έχει μια συναυλία που τα σπάει με 1000 και δεν θέλεις να την χάσεις. Αφου λοιπόν τελειώσουν όλοι και τα έχεις πάρει στο κρανίο με τη θείτσα που έκανε μέρες να φάει το ελάχιστο που είχε, την ώρα του γλυκού, ενω περιμένεις, μετράς τις λιλιπούτιες μπουγκές της, πρόσφέρεσαι απελπισμένα να την ταϊσεις κι εκείνη αρνήται, έρχεται η ώρα της κλασικής ερώτησης "πώς τα πας με το σχολείο ;" απαντάς με ένα σκέτο "οκ",συνεχίζεται η ανάκριση .."κοπέλα έχεις ;" απαντάς με ένα .."αχα .." απτόητη η θεία συνεχίζει "είναι σοβαρό ;" ... εκεί απλά της χαρίζεις ένα βλέμμα που τα λέει όλα "ελεος ρε θείτσα ..sex πόσο καιρό έχεις να κάνεις ;" και τότε η θεία κάνει την ερώτηση ΡΟΥΑ ΜΑΤ " και τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις ; " και φυσικά απαντάς χαλαρά " ο εωσφόρος της εγχόρδιας ηδονής". Η τσούπρα πνίγεται, όλο το τραπέζι ανασηκώνεται, όλοι τρέχουν με φωνές και χτυπήματα στην πλάτη, την ζουλάνε στο τεράστιο στομάχι της, μόνο εσυ κάθεσαι ατάραχος να την κοιτάς στα τεράστια μάτια της που θυμίζουν καλόγρια σε οργασμό .... Αυτή τη φορα όμως κανένας δεν σε πέταξε στο δωματιό σου, απλά έφαγες μια τιμωρία, στην οποία δεν έδωσες σημασία γιατί πολύ απλά ξέφυγες απο το παράθυρο !

Με αυτά κι εκείνα, περνάνε πέντε χρόνια. Πλέον είσαι είκοσι, έχεις περάσει σε μία αξιοσέβαστη σχολή για την κοινωνία, σπουδάζεις μια ειδικότητα που έχει μέλλον και χρήμα. Ακόμη και η θεία όταν το έμαθε χάρηκε για πρώτη φορά απο κάτι που έκανες, έδειξε ξαφνιασμένη με την ωριμανσή σου γι'αυτό και αποφάσισε να ξανα πατήσει το πόδι της στο σπιτικό σου, σκέφτηκε κι όλας να σου κάνει ένα δώρο ... περίπου 500ευρω έτσι απο την μεγάλη της καρδιά. Σε είδε με κομμένο μαλλάκι, ξυρισμένο, ντυμένο με τσίνο παντελόνι σε μπεζ χρώμα, ένα μπλέ φούτερ και γαλάζιο πουκάμισο απο μέσα, φορούσες επίσης γυαλιά που σε έδειχναν σοβαρότερο απ'όσο θα μπορούσες να είσαι. Όλα πάνω σου ήταν τόσο τέλεια και φυσικά δεν το έκρυψε η καλή μας θεία το πόσο της άρεσε η εξελιξή σου . Αρχισε πάλι τις κλασικές ερωτήσεις .. "Τα μαθήματα πώς πάνε ;" τώρα απάντησες με φράση "Όλα πάνε πολύ καλά", "χαίρομαι" είπε με χαμόγελο η θεία .."κοπέλα έχεις ;" και πάλι με φράση απάντησες "ναι έχω, εδω και δύο χρόνια", ξανα είπε "χαίρομαι" η θεία με χαμόγελο ... "τελικά που σκέφτεσαι να βρεις δουλειά, όταν τελειώσεις ;" και πάλι απάντησες με φράση .."τα περισσότερα λεφτά τα δίνουν οι τρομοκράτες κι έτσι σκέφτομαι να πάω στην Αλ Κάιντα αλλά μόνο για το καλοκαίρι μετά θα μπω στον Λευκό Οίκο - εκεί προσφέρουν μονιμότητα και φυσικά Μπόνους ..." δεν πρόλαβες να τελειώσεις την θεωρία σου για το μέλλον και η θεία σωριάστηκε κάτω στο πάτωμα με την κουταλίτσα του γλυκού ανάμεσα στα πρησμένα της δάχτυλα ...

Η θεία δεν έλεγε να πεθάνει πριν φτάσεις τα τριαντα πέντε, πριν βάλεις βέρα στο δεξί και πριν κάνεις το πρώτο σου παιδάκι .... οι κλασικές ερωτήσεις δεν περιορίστηκαν ποτέ. Ακόμη και για το όνομα του παιδιού υπήρξαν λιποθυμίες .. να μην σχολιάσουμε την αντίδραση για τον γάμο, για τις επαγγελματικές αλλαγές, την σύζυγο φυσικά ..ααα ... και το σπίτι που μένεις ... Εννοείται πως υπήρχαν σοκαριστηκές απαντήσεις, αρκετές απο αυτές μόνο και μόνο για να σοκάρουν την πολυαγαπημένη θεία που σου χάρισε αμέτρητες στιγμές γέλιου απο τα είκοσι και μετά, πολλές ιστορίες να λες στο κοριτσάκι σου πριν κοιμηθεί και καλά ανέκδοτα στα πρωτα ραντεβού με όλες τις γυναίκες που ήθελες να ρίξεις. Το βασικότερο όμως ήταν πως όσο κι αν ο χρόνος κυλάει εσυ δεν έμενες στάσιμος, άλλαζες όνειρα και θέλω, έδιωχνες, κάλυπτες και δημιουργούσες καινούριες επιθυμίες ... μάλλον ακόμη και τώρα στα γεράματα σκέφτεσαι να μάθεις τελικά αυτά τα κινέζικα που κάποτε απέρριψες ;)