Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

"I was always your clown,why try to change me now"

Αυτές τις μέρες αποδέχτηκα το γεγονός της κατάστασης που επικρατεί όταν τελειώνει κάτι που πίστευες πως δεν έχει τέλος, αυτού του "κάτι" που κοιταχτήκατε στα μάτια και είπατε ο ένας στον άλλον το μεγάλο για "πάντα" . Αποδέχτηκα επίσης την μηδενική μου ικανότητα να γίνω ένας δεύτερος Fernando Pessoa επίσης μόλις τώρα ανακάλυψα ενα χρήσιμο εικονίδιο που θα όφειλα να το ξέρω, ως δήθεν bloger, έστω κι αν είμαι μπλόγκερ φλόγερ της πλάκας.

Ανακάλυψα επίσης πως είμαι προσωπικότητα της πλάκας, ξέρεις απο αυτά τα άτομα που βλέπεις μια φορά και λες ή "πόσο βαρετός είναι αυτός ο άνθρωπος" ή "πόσο αστείος είναι αυτός ο άνθρωπος". Εδω έρχεται η στιγμή που πρέπει να πω και ένα καλό χαρακτηριστικό του εαυτού μου, κάνω πολύ καλό και γρήγορο copy/paste συμπεριφορών των ατόμων που έχω απέναντί μου, αν και όπως αποδείχτηκε δεν θεωρείται πλεονέκτημα αλλά επιθετική στάση . Ειδικά όταν αντιγράφεις και εφαρμόζεις την συμπεριφορά ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου για σένα,προς εκείνον σε μια στιγμή πίεσης . Τα αποτελέσματα τραγικά, ομολογώ να πω και οι δύο σας μπαίνετε στην μαύρη τρύπα της ειλικρίνειας, σίγουρα και οι δυο δεν θα αντέξετε όλες τις αλήθειες που θα ακουστούν. Κάποια στιγμή ακους τον ήχο του τέλους, όταν γυρνάς, φεύγεις.. δάκρυα αρχίζουν να υγραίνουν τα μάτια σου, δεν ρίχνεις ούτε ένα βλέμμα να δεις αν ακόμα στέκεται στο ίδιο σημείο που σε πλήγωσε, αν σε κοιτάζει, αν περιμένει να γυρίσεις, δεν γυρνάς όμως γιατί δεν θέλεις να σε δει να κλαις, δεν γυρνάς όμως επειδή περισσότερο δεν θέλεις να είσαι ο κρίκος που θα δείξει πως λύγισε τόσο πολύ και περιμένεις να τρέξει να σε πιάσει και να σου πει πόσο πολύ σ'αγαπάει, πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχετε μεταξύ σας, ήθελες για σένα,μόνο για σένα να αφήσει τον εγωισμό του   αυτή την σοβαρή στιγμή, τελικά ούτε εσυ διεκδίκησες το κομμάτι που σας ενώνει αλλα ούτε κι εκείνος θεώρησε πως αξίζεις να ρίξει τον εγωισμό του. Έτσι τελειώνουν όλα όσα κάποτε είχατε δημιουργήσει .

Προσπαθώ να ανακαλύψω αυτές τις μέρες τον  έμφυτο ρομαντισμό μου, δυστυχώς ανακαλύπτω πως τελικά είμαι περισσότερο ρεαλίστρια απ'όσο περίμενα και απ'όσο νόμιζα ότι είμαι, δεν με αφήνει όμως πικραμένη.. μεταξύ μας όμως θα χρειαστεί να βρω την πηγή του ρομαντισμού μου αν θέλω να φτάσω έστω και το μικροσκοπικό δαχτυλάκι του ποδιού του Fernando Pessoa , θέλω να ονειρεύομαι και να ελπίζω πως υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να τον βρω μέσα μου και να πιω λίγο απο το δροσερό νερό της πολύτιμης αυτής έμπνευσης,  θα μπορούσα να ρωτήσω απευθείας την υπέροχα και ακαταμάχητα ρομαντική Ntinti Gi για το πώς θα βρω τον δρόμο, αλλά ξέρω πως σαν βασίλισσα θα μου έλεγε πως είναι δική μου ανακάλυψη και πρέπει να παλέψω για να την αφομοιώσω στο έπακρο !

Μην μπερδεύουμε την παιδικότητα που έχω σε ένα διακριτό επίπεδο με τον ρομαντισμό, τις εκρήξεις των συναισθημάτων μου και των αισθήσεών μου. Ίσως αν βρω τον δρόμο για την καρδιά μου, αν ανοίξω τα κλουβιά των συναισθημάτων μου, τότε ίσως να ξανα βρω την φιλία που άφησα  να τελειώσει τόσο εύκολα, ίσως να μπορέσω να της προσφέρω αυτό το όμορφο "πάντα" που κάποτε δεν θύμιζε ουτοπία αλλά το μόνο πραγματικό επίτευγμα που είχε την μεγαλύτερη αξία .. τότε .. τότε ..