Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

To call everything by its own name

Το μηχανογραφικό μου ήταν απο τα λίγα που είχαν μόνο 3 επιλογές στην Αθήνα κ μια στην Θεσσαλονίκη. Όλοι οι συμμαθητές μου επέλεγαν απο 10 κ πάνω σχολές σε όλη την Ελλάδα.. μου φαινόταν παράξενο τότε (κ τώρα :D). Αλλα απο την στιγμή που δεν υπάρχει κοινή λογική, η απορία μου δεν ζήτησε ποτέ απαντήσεις.

Ως 1η επιλογή είχα βάλει την θεατρολογία, ως 2η Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ως 3η την Βιβλιοθηκονομία κ τελευταία της Κοινωνικής εργασίας. Το καλό είναι πως πέρασα τελικά, στο τσακ μεν αλλα πέρασα. Απογοητεύτηκα λίγο που δεν μπήκα θεατρολογία, με τον καιρό ομως κατάλαβα πως μου ταίριαζε περισσότερο η Βιβλιοθηκονομία, μπορεί τα περισσότερα μαθήματα των εξαμήνων να μην με ενθουσιάζουν αρκετά, υπάρχουν ομως μαθήματα που κερδίζουν το ενδιαφέρον μου. Πέρα ομως απο το ενδιαφέρον που προκαλούν, αποκαλύπτουν πτυχές της Βιβλιοθηκονομίας άγνωστες για τους περισσότερους ανθρώπους. Αρκετοί θεωρούν ή καλύτερα πιστεύουν οτι στην σχολή το μόνο που μαθαίνουμε είναι να βάζουμε βιβλία στα ράφια.. φράσεις τύπου "δεν ήξερα πως χρειάζεται 4 χρόνια για να μάθει κάποιος να βάζει βιβλία στα ράφια", "4χρόνια για να γίνεις γραμματέας..!", "κ τι μαθαίνεται.. ; χάνεις απλά το χρόνο σου." κλπ.

Το εντυπωσιακό είναι πως οι αρχές της Βιβλιοθηκονομίας υπάρχουν στα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας μας όπως πχ. μια απλή ταξινόμηση των προϊόντων ενος σουπερ μάρκετ, η οποία ταξινόμηση βασίζεται σε ορισμένους κανόνες, απλούς μεν για τα τρόφιμα, τα ρούχα κ τα οικιακά αντικείμενα. Το ίδιο γίνεται με την περιγραφή των προϊόντων αυτών κ την ευρετηρίαση τους, την καταχώρηση τους σε μια Βάση Δεδομένων (Β.Δ) της εταιρείας παραγωγής τους αλλα κ του καταστήματος στου οποίου τα ράφια καταλήγουν. Στην πραγματικότητα όλοι κάνουμε χρήση της ταξινόμησης στην ζωή μας. Πέρα απο τα βιβλία που πρέπει να μπουν στα ράφια, μόλις απέδειξα πως υπάρχουν 100 άλλα αντικείμενα που πρέπει να μάθω να τοποθετώ στην θέση τους, να τα περιγράφω σωστά, να τα ευρετηρίαζω σωστά, να τα καταχωρώ σε μια Β.Δ σωστά, να τα διατηρώ, να τα ελέγχω, να τα διαθέτω στο κοινό, να ξέρω που να βρω το κάθε αντικείμενο που θα μου ζητηθεί.... Συμφωνώ πως ως εδω αυτή η διαδικασία δεν είναι τόσο δύσκολη, ούτε θέλει να είσαι πάνω απο το μέτριο έξυπνος.


Θέλει ευφυΐα, όρεξη, γνώσεις, έρευνα κ χρόνο ομως για να μάθεις τα 10 πράγματα παραπάνω που θα σε κάνουν πέρα απο εναν απλό βιβλιοθηκονόμο εναν επιστήμονα πληροφόρησης. Στο ΤΕΙ Αθήνας πέρα απο μια απλή τοποθέτηση βιβλίων στα ράφια διδασκόμαστε ιστορία τέχνης, ελληνικού πολιτισμού, βιβλιοθηκών, γραφής, ανάγνωσης... μουσειολογία, βάσεις δεδομένων (access, sql κλπ), ανάλυση κ σχεδιασμό συστημάτων πληροφόρησης, τεχνικές αναζήτησης, πώς να σχεδιάσουμε, να οργανώσουμε κ να διαχειριζόμαστε μονάδες πληροφόρησης, ψηφιακές βιβλιοθήκες κ εν μέρη οργανισμούς. Υπάρχουν μαθήματα κοινωνιολογίας, πώς να γράψουμε μια επιστημονική εργασία, πώς να φτιάξουμε ενα ερωτηματολόγιο. Μερικά αλλα χρήσιμα μαθήματα είναι η ταξινόμηση, ευρετηρίαση, ανάπτυξη κ διαχείριση συλλογής, διαχείριση αρχειακών εγγράφων, αρχειονομία, βιβλιογραφία, πρότυπα κωδικοποίησης πληροφοριών.... κλπ.

Οι ευκαιρίες για μεταπτυχιακό είναι καλές, μπορεί κάποιος να επικεντρωθεί σε μουσειακές συλλογές, στα αρχεία, στην ψηφιοποίηση, στην βασική βιβλιοθηκονομία (δλδ λίγο απ'όλα), στο παιδαγωγικό νηπιαγωγών κ δημοτικής εκπαίδευσης, φιλοσοφίας, ιστορίας κ αρχαιολογίας, πολιτικής επιστήμης κ δημόσιας διοίκησης, διοίκησης επιχειρήσεων κ κοινωνικής ανθρωπολογίας, οικονομικών επιστημών κ.α

Όσον αφορά την επαγγελματική του σταδιοδρομία, αυτό εξαρτάται απο το πόσες γνώσεις θα έχει κ πόσο ψηλά θέλει να φτάσει. Μπορεί να γίνει υπάλληλος γραφείου, βιβλιοθηκονόμος σε βιβλιοθήκη, ψηφιακός βιβλιοθηκονόμος, αρχειονόμος, να ασχοληθεί με τα μουσεία κ τις τέχνες, να γίνει δάσκαλος, καθηγητής σε κάποια σχολή βιβλιοθηκονομίας, να δουλέψει σε μια ιδιωτική εταιρεία, αν εμπλουτιστεί με γνώσεις πληροφορικής κ προγραμματισμού θα εχει κάθε δυνατότητα να ειδικευτεί στα λογισμικά κλπ.  Απ'ότι φαίνεται τα 4χρονάκια που μαθαίνει να βάζει βιβλία στα ράφια του χαρίζουν άπειρες επιλογές εύρεσης εργασίας.

Η Βιβλιοθηκονομία έχει ως περιεχόμενο των σπουδών της το κυριότερο αγαθό, την πληροφορία. Όπου υπάρχει πληροφορία θα υπάρχει η ανάγκη για έναν επιστήμονα της πληροφόρησης  που θα ξέρει να την οργανώσει, να την διαχειριστεί, να την αξιολογήσει, να την διατηρήσει, να την αναζητήσει κ να την προσφέρει. Όπου υπάρχει πληροφορία, υπάρχει κ πολιτισμός, αναμενόμενο είναι λοιπόν ενας βιβλιοθηκονόμος/ επιστήμονας της πληροφόρησης να προσφέρει κ κοινωνικό έργο στην κοινωνία που εκμεταλλεύεται τους πληροφοριακούς πόρους. Κάθε βιβλιοθήκη είναι ενα μικρό ή μεγάλο πολιτισμικό κέντρο.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

the rhymes of an hour


Ποτέ δεν μου άρεσε πολύ η μπύρα, έμαθα την γεύση της σταδιακά όταν άρχισα να μεγαλώνω.. Ποτέ δεν μου άρεσε το τσιγάρο - ακόμη δεν μου αρέσει, μετά την τέταρτη μπύρα ομως γίνεται ανεκτός ο καπνός στον λαιμό μου.

Ποτέ δεν κατάλαβα τα μαθηματικά, γι αυτό και τα σνομπάρω. Μία μέρα είπα σε εναν μαθηματικό πως όταν καταλάβω τα μαθηματικά ίσως τα ερωτευτώ κι εγω.. μου είπε να διαβάσω την φράση μου ανάποδα. Μόλις το κάνετε θα καταλάβετε κ συς ο,τι κι γω.  Μετά απο μέρες διάβασα αυτήν την φράση : “Put me in a system and you negate me, I am not a mathematical symbol— I AM.”

Τελικά τα μαθηματικά υπάρχουν παντού, όσο και να μην τα θέλω στην ζωή μου. Ακόμη και σε μαθήματα της Βιβλιοθηκονομίας. Οι καθηγητές ζητάνε να λύσεις εξισώσεις, αλγορίθμους .. όταν έρθει η ώρα να κάνω τις ώρες των μαθημάτων και φυσικά πριν εξεταστώ θα είναι η πρώτη και μοναδική φορά στην ζωή μου που θα διαβάσω μαθηματικά. Ίσως θα ήταν εξοικονόμηση  χρόνου αν άρχιζα απο τώρα.. Για αρχή θα ξανα μάθω την προπαίδεια οπως στο δημοτικό.

Μπορεί να μην τα λατρέψω ποτέ, να μην τα συμπαθήσω ούτε λίγο ακόμη και τώρα που θα πρέπει να τα καταλάβω, όμως για ενα με δύο εξάμηνα θα λέω στον εαυτό μου πως είμαι ερωτευμένη μαζί τους. Θα τους αφιερώσω χρόνο και προσοχή, θα τα ακούσω με σκοπό να περάσω τα μαθήματα, μετά θα πάρω πάλι διαζύγιο με περιοριστικά μέτρα ασφαλείας. Να κάνουν και καμια δουλειά οι δικηγόροι :)

Ποτέ δεν ειχα καλές σχέσεις με την μητέρα μου, ακόμη και τα μαθηματικά τα συμπαθώ περισσότερο. Η οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα και την σχέση μητέρας - κόρης είναι τόσο διαφορετική που ποτέ δεν θα καταλάβουμε η μία την άλλη. Αναρωτιέμαι ομως πως ποτε δεν θα είναι αρκετά εύκολο να πάρω διαζύγιο απο τα καθήκοντα αυτής της σχέσης. Αν και ποτέ δεν είχα/εχω την διάθεση και ορεξη να βελτιώσω τα πράγματα μεταξύ μας, μήπως θα έπρεπε να δώσω μια ευκαιρία να επικρατήσει ηρεμία;

Ηρεμία... μαγική λέξη και κατάσταση, όλοι την αποζητούμε αν και όλοι καμια φορά την απατάμε.. χαχαχαχα... ξανα γυρνάμε πάντα σε εκείνη ομως, είναι η μόνη σταθερά στην ζωή μας. Όμως μια μητέρα, ένας γονιός δεν είναι μαθηματικά. Δεν αποφεύγεις τους γονείς σου, σε επηρεάζουν ακόμη κ λάθος να έχουν. Ούτε οι μπύρες βοηθάνε απο το να μην σου χαλάσουν την διάθεση όταν το βάλουν σκοπό της μέρας τους. Κακώς για μένα είναι σκοπός ρουτίνας για την μαμα, λέτε να θέλει να μου τραβήξει την προσοχή ;

Πτυχίο - θα με σώσει άραγε ; Να βρω επιτέλους μια δουλειά να μπορώ να μείνω μακρυά απο το προσωπικό μου Βάσανο - την μητέρα μου.. Ή αποτελεί κι αυτό μια ελπίδα που βουλιάζει ; Νομίζω πως τελικά το μόνο που με κρατάει σε αυτή την κατάσταση είναι η αποδοχή της ήττας μου πριν την έναρξη της μάχης. Αντι να συγκρουστώ λέω να αλλάξω πορεία..

Ένας πολύ καλός μου φίλος μου είπε κάποτε πως για την αγάπη γίνονται όλα, αν πάρεις την αγάπη απο εναν βασιλιά θα καταρρεύσει η  αυτοκρατορία του. Μπορεί ποτέ μου να μην είχα ενα ζεστό σπιτικό, όμορφα Χριστούγεννα και τέλειες διακοπές.. Μπορεί να μην ξέρω πώς είναι να σε φροντίζουν οι γονείς σου και μπορεί να έχω σταματήσει να περιμένω μήπως το κάνουν ή να απαιτώ να γίνουν επιτέλους γονείς. Έχω την τύχη όμως να γνωρίσω ανθρώπους που δείχνουν οτι ενδιαφέρονται για μένα και επιθυμούν να με κάνουν ευτυχισμένη. Στην τελική αν κι έχω καθυστερήσει να σηκωθώ στα πόδια μου, αρχίζω να πατάω γερά στο έδαφος.

Έρχεται μία μέρα στην ζωή σου που νιώθεις πως τίποτα δεν θα πετύχει και ήσουν τόσο παιδί να πιστεύεις οτι θα καταφέρεις όσα κάποτε τόλμησες να ονειρευτείς. Έρχεται και μια μέρα στην ζωή σου που συνειδητοποιείς πως μπορείς να κάνεις την βασικότερη επιθυμία σου αληθινή. Να ζήσεις την δική σου ζωή, τις δικές σου εμπειρίες, τα δικά σου θέλω και να τα βιώσεις όσο έντονα εσυ επιλέγεις. Θα φτάσει κάποτε και η μέρα που θα πεις στον εαυτό σου πως τελικά ήσουν εσυ που έζησες και όχι οι επιλογές των άλλων. Μόνο για την διαδρομή και την ικανοποίηση που θα νιώσεις αυτή την μια και μοναδική μέρα αξίζει να πάρεις το ρίσκο και να κάνεις τα δικά σου βήματα, άσχετα με την γκρίνια και την ειρωνεία που θα ακούσεις απο την αποτυχημένη πλευρά του χαρακτήρα της μητέρας σου και των ανθρώπων που δεν πήραν την επιβεβαίωση που ψάχνουν τόσα χρόνια.

Θα είναι κρίμα να φτάσεις και εσυ σε μια ηλικία που θα κοιτάξεις πόσο χρόνο είχες και τελικά δεν εκανες τίποτα, πλέον ειναι αργά και να ξεσπάς την αρνητική σου ένταση σε όσους βλέπεις πως πάνε προς την κατεύθυνση που δεν επέλεξες εσυ. Τίποτα δεν είναι σίγουρο παρα μόνο ενα πράγμα : Εμείς διαλέγουμε το πώς θα ζήσουμε.

Εγω ξέρω τι θέλω.. ευτυχισμένες στιγμές ;)












Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Το πτυχίο να πάρεις .

"Το πτυχίο να πάρεις"  
"Το πτυχίο να πάρεις"
"Το πτυχίο να πάρεις"
"Το πτυχίο να πάρεις" 
"Το πτυχίο να πάρεις"
αυτή η φράση έχει γίνει αντίλαλος στο υποσυνείδητο , με κάθε μου εισπνοή και εκπνοή, νομίζω τα γράμματα ταξιδεύουν στον ατμοσφαιρικό αέρα, υπάρχουν παντού, σε κάθε λέξη, φράση, βλέμμα των καλών ανθρώπων δίπλα μου. Ευτυχώς όμως δεν είναι ντυμένα με λευκό σεντόνι και μαύρες μπότες που κάνουν "γκντούπ","γκντουπ","γκντουπ" πάνω στο ξύλινο περίβλημα του εαυτού μου, να 'ναι καλά τα χρυσά μου ούτε μπαστούνι κρατάνε να μου αφήνουν σημάδια στα χέρια όποτε δεν παίρνω καλό βαθμό και ευτυχώς ακόμη δεν κάνουν "ΜΠΟΥ..ΜΠΟΥΟΥΟΥΟΥ..." με τα χέρια ψηλά lol και δεν με επισκέπτονται στον ύπνο μου σαν ζόμπιςςςςςςς ... να μου ρουφήξουν το αίμα, ούτε σαν σκορπιοί, αχινοί, μέδουσες στις παραλίες το καλοκαίρι. Ούτε καν σαν μαύρες σκιές που σε τρομάζουν δίχως λόγο στο σκοτάδι όταν γυρνάς απο ξενύχτι ... και φυσικά δεν εμφανίζονται σα τις κατσαρίδες στα πεζοδρόμια όταν σκέφτεσαι να βγάλεις τα παπούτσια σου απο την κούραση .

Στο μόνο που επιμένουν είναι στην ταμπέλα "ΑΚΟΜΑ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ..μουαχαχαχαχα.." σα διαμαρτυρόμενοι σε βουβή πορεία, τότε η στολή τους παίρνει μια ριγομπλέ πινελιά, διακρίνω μια βαριά μεταλλική  μπάλα με αγκαθάκια να είναι δεμένη με χοντρή αλυσίδα και στα δύο τους πόδια. Ακριβώς σε αυτή την φάση γουρλώνω τα μάτια και λέω .."όχι .... όχι ... ΟΧΙ... ΟΧΙ .. ΟΧΙ ." ναι, το τελευταίο όχι το φώναξα λίγο πιο δυνατά απο τα προηγούμενα που ήταν ήρεμα κύματα πριν το μεγάλο τσουνάμι της ΑΡΝΗΣΗΣ  !

Τι εστί λοιπόν  Βιβλιοθηκονομία και Συστήματα Πληροφόρησης  ;
Τι γίνεται με την εκπαίδευση ;
Τι γίνεται με την εύρεση εργασίας ;

Πώς πρέπει να είναι ένας βιβλιοθηκονόμος ;
Ποιές ειναι οι γνώσεις που πρέπει να διαθέτει ;
Ποιά είναι τα προσόντα που πρέπει να έχει ;
Τι κάνει ένα άτομο καλό βιβλιοθηκονόμο ;
Ανήκω στην Gagaγενιά βιβλιοθηκονόμων  γι'αυτό ό,τι διαβάσετε εδω δεν θα έχει καμία σχέση με το πρότυπο του κλασικού βιβλιοθηκάριου ταινίας, αρχαίων καθηγητών, αιώνιων φοιτητών :)

Grab your drink and follow me to the edge of knowledge


Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

"I was always your clown,why try to change me now"

Αυτές τις μέρες αποδέχτηκα το γεγονός της κατάστασης που επικρατεί όταν τελειώνει κάτι που πίστευες πως δεν έχει τέλος, αυτού του "κάτι" που κοιταχτήκατε στα μάτια και είπατε ο ένας στον άλλον το μεγάλο για "πάντα" . Αποδέχτηκα επίσης την μηδενική μου ικανότητα να γίνω ένας δεύτερος Fernando Pessoa επίσης μόλις τώρα ανακάλυψα ενα χρήσιμο εικονίδιο που θα όφειλα να το ξέρω, ως δήθεν bloger, έστω κι αν είμαι μπλόγκερ φλόγερ της πλάκας.

Ανακάλυψα επίσης πως είμαι προσωπικότητα της πλάκας, ξέρεις απο αυτά τα άτομα που βλέπεις μια φορά και λες ή "πόσο βαρετός είναι αυτός ο άνθρωπος" ή "πόσο αστείος είναι αυτός ο άνθρωπος". Εδω έρχεται η στιγμή που πρέπει να πω και ένα καλό χαρακτηριστικό του εαυτού μου, κάνω πολύ καλό και γρήγορο copy/paste συμπεριφορών των ατόμων που έχω απέναντί μου, αν και όπως αποδείχτηκε δεν θεωρείται πλεονέκτημα αλλά επιθετική στάση . Ειδικά όταν αντιγράφεις και εφαρμόζεις την συμπεριφορά ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου για σένα,προς εκείνον σε μια στιγμή πίεσης . Τα αποτελέσματα τραγικά, ομολογώ να πω και οι δύο σας μπαίνετε στην μαύρη τρύπα της ειλικρίνειας, σίγουρα και οι δυο δεν θα αντέξετε όλες τις αλήθειες που θα ακουστούν. Κάποια στιγμή ακους τον ήχο του τέλους, όταν γυρνάς, φεύγεις.. δάκρυα αρχίζουν να υγραίνουν τα μάτια σου, δεν ρίχνεις ούτε ένα βλέμμα να δεις αν ακόμα στέκεται στο ίδιο σημείο που σε πλήγωσε, αν σε κοιτάζει, αν περιμένει να γυρίσεις, δεν γυρνάς όμως γιατί δεν θέλεις να σε δει να κλαις, δεν γυρνάς όμως επειδή περισσότερο δεν θέλεις να είσαι ο κρίκος που θα δείξει πως λύγισε τόσο πολύ και περιμένεις να τρέξει να σε πιάσει και να σου πει πόσο πολύ σ'αγαπάει, πόσο σημαντικό είναι αυτό που έχετε μεταξύ σας, ήθελες για σένα,μόνο για σένα να αφήσει τον εγωισμό του   αυτή την σοβαρή στιγμή, τελικά ούτε εσυ διεκδίκησες το κομμάτι που σας ενώνει αλλα ούτε κι εκείνος θεώρησε πως αξίζεις να ρίξει τον εγωισμό του. Έτσι τελειώνουν όλα όσα κάποτε είχατε δημιουργήσει .

Προσπαθώ να ανακαλύψω αυτές τις μέρες τον  έμφυτο ρομαντισμό μου, δυστυχώς ανακαλύπτω πως τελικά είμαι περισσότερο ρεαλίστρια απ'όσο περίμενα και απ'όσο νόμιζα ότι είμαι, δεν με αφήνει όμως πικραμένη.. μεταξύ μας όμως θα χρειαστεί να βρω την πηγή του ρομαντισμού μου αν θέλω να φτάσω έστω και το μικροσκοπικό δαχτυλάκι του ποδιού του Fernando Pessoa , θέλω να ονειρεύομαι και να ελπίζω πως υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να τον βρω μέσα μου και να πιω λίγο απο το δροσερό νερό της πολύτιμης αυτής έμπνευσης,  θα μπορούσα να ρωτήσω απευθείας την υπέροχα και ακαταμάχητα ρομαντική Ntinti Gi για το πώς θα βρω τον δρόμο, αλλά ξέρω πως σαν βασίλισσα θα μου έλεγε πως είναι δική μου ανακάλυψη και πρέπει να παλέψω για να την αφομοιώσω στο έπακρο !

Μην μπερδεύουμε την παιδικότητα που έχω σε ένα διακριτό επίπεδο με τον ρομαντισμό, τις εκρήξεις των συναισθημάτων μου και των αισθήσεών μου. Ίσως αν βρω τον δρόμο για την καρδιά μου, αν ανοίξω τα κλουβιά των συναισθημάτων μου, τότε ίσως να ξανα βρω την φιλία που άφησα  να τελειώσει τόσο εύκολα, ίσως να μπορέσω να της προσφέρω αυτό το όμορφο "πάντα" που κάποτε δεν θύμιζε ουτοπία αλλά το μόνο πραγματικό επίτευγμα που είχε την μεγαλύτερη αξία .. τότε .. τότε ..


Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

promises are prognostications of definite failure....


 Σκεπτόμενη μια σκέψη... έπεσα πάνω σε μια άλλη... η οποία έπεσε σε μια τρίτη, νομίζω πως οι συγκρούσεις ήταν αρκετά δυνατές ώστε να δημιουγήσουν μια καραμπόλα σκέψεων ...


 Έτσι έπεσα πάνω σε μια περίεργη σκέψη ... μια ανέμελη σκέψη  - που προσωπικά πιστεύω είχα κι έχω ακόμη ανάγκη - να δημιουργήσω μια ανάρτηση την οποία θα επεξεργάζομαι συνέχεια, θα προσθέτω λέξεις, θα αφαιρώ φράσεις και ποτέ δεν θα είναι ίδια... εκτός ίσως απο την φωτογραφία στη γωνία..





Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω γιατί οι σταγόνες ενω μαζί κάνουν τόσο θόρυβο ... στην ουσία είναι τόσο βουβές ...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Nowy Dzien ;))

                  Back to honesty through the fog of doubt ...

                                      
  


"Όσα βέλη κι αν ακολουθήσεις κανένα δεν θα σε βγάλει εκεί που πραγματικά ήθελες .. Όσους ανθρώπους κι αν προσπαθήσεις να μιμιθείς ποτέ δεν θα γίνεις αυτός που πραγματικά είσαι ... " Weronika W. :Ρ






Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

As time rolls ...

Μια κυρία, σχετικά μεγάλης ηλικίας πλησιάζει ένα παιδάκι .. ας πούμε περίπου 10 χρονών. Φοράει ένα μαύρο πουά φόρεμα σε γραμμή Αλφα, γοβάκια άσπρα και τα καστανά μαλλιά της τα έχει πιασμένα κότσο, φυσικά όπως όλα πάνω της έτσι και ο λαιμός της είναι ντυμένος με το πιο κλασικό κολιέ - με πέρλες. Φοράει επίσης δύο πέρλες σε μορφή σκουλαρικιού στα αυτιά της, ελάχιστα βαμμένη ..αν και όποτε φυσάει το αεράκι, η πούδρα στο προσωπό της αφήνει μερικούς κόκους να αναζητήσουν το νόημα της ελευθερίας και της ύπαρξης μακρυά απο την ασφάλεια της μάζας.Τα δόντια της είναι κάτασπρα, ίσως κι αυτά ψεύτικα όπως και οι πέρλες,φαντάζουν ακόμη πιο άσπρα με το κόκκινο πέπλο που απλώνεται πάνω στα χείλη της. Τα μάτια της μοιάζουν με αρπακτηκά, ειδικά με το φόντο των σκιών απο τις κατάμαυρες και απίστευτα χοντρές και μακρυές βλεφαρίδες στο δέρμα που καλύπτει την μηχανή που προβάλει όλες τις εικόνες στην οθόνη του μυαλού της απο τους γυαλιστερούς καφετί φακούς που φοράει.Με φρύδια που σουφρώνουν τα φύλλα τους πονηρά και επικίνδυνα ..την ώρα που πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής, τόσο κοντά που μπορείς να νιώσεις πάνω στο δέρμα σου αλλά και μέσα στους πνευμονές σου το υπέροχο άρωμα του βόθρου να σε πλημμυρίζει και σα ναρκωτικό να σε ακινητοποιεί ... ανοίγει το στόμα της σε slow motion για να βγάλει την βελούδινη φωνή του νταλικέρη σαν σοπράνο στα λεπτά και ευαίσθητα τυμπανά σου ... και όλα αυτά για να σου κάνει την πιο απλή ερώτηση του κόσμου "τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις ... ; "


Τα χέρια σου δεν αφήνουν αυτό που κρατάνε, οι σκέψεις σου δεν πηδάνε χωρίς αλεξίπτωτο στο κενό, το βλέμμα σου δεν χάνεται στο βάθος, πίσω της .Τα χείλη σου δεν πιέζουν το ένα το άλλο να πάρει το θάρρος να απαντήσει, η φωνή σου δεν χάνει τις αισθήσεις της, οι λέξεις δεν χάνουν τα βηματά τους και το σημαντικότερο έχεις γνώση του τι θέλεις να γίνεις και απαντάς με την παιδική σου σιγουριά γιατί ξέρεις ότι αυτό νιώθεις και πως αμα το νιώθεις το θέλεις και άμα το θέλεις το μπορείς και αμα το μπορείς τότε το έχεις .. και έτσι της λες "Νονός της νύχτας" με χαμόγελο και απίστευτη δίψα στην φωνή σου που προδίδει το πόσο επιθυμείς επιτέλους να είσαι μεγάλος ώστε κανένας μπαμπάς, καμία μαμα να μην έχουν δικαίωμα να σε σταματησουν να πιάσεις το όπλο και να τραβήξεις την σκανδάλη που τόσο λαχταράς να νιώσεις στο δαχτυλό σου να τρέμει απο ηδονή, να δεις τον στόχο σου πεσμένο κάτω και να πεις "Μπράβο" στον εαυτό σου που τα κατάφερε για άλλη μια φορά να μείνει ζωντανός και ευτυχισμένος.


Έλα μου όμως που το χαμόγελο θα κοπεί με το βλέμμα που θα σου μπουρδουκλώσει την ανάσα, την βλέπεις σιγά σιγά να φουσκώνει σαν αερόστατο ας πούμε καλύτερα γιατί το μπαλόνι μόνο μεγαλύτερο μπαλόνι μπορεί να γίνει. Τα μάτια της να γίνονται σα τρελόμπαλες έτοιμες να εκσφενδονήσουν πυρά απο τα κρυμένα τους πολυβόλα(πάντα ήξερες ότι ήταν μυστικά όπλα του Μπίμπο Μπας κι ας μην τα χρησιμοποίησε ποτέ στην οθόνη της τηλεόρασης), οι σκιές των εξωγίηνων βλεφαρίδων της να μεγαλώνουν, να θυμίζουν δάχτυλα του αντεροβγάλτη που είδες χτες κρυφά απο τους γονείς, στο σπίτι της γιαγιάς. Τέλος το όνομα του μπαμπά σου να ακούγεται μέχρι και δεκαπέντε στενά μακρυά απο το σημείο εκίνησης του ήχου... Ουπς ! ξέρεις πως την έβαψες αν και δεν γνωρίζεις τον λόγο, ακούς υστερικούς ήχους να βγαίνουν απο το στόμα της, την βλέπεις να αφρίζει, να σου πετάει υπνοτικές σταγόνες απο το στόμα της αλλά έχεις καταλάβει το βρώμικο παιχνίδι της κι έτσι σηκώνεις το όπλο που έχεις στην τσέπη σου(χα!να που τελικά το χρειάστηκες για να σώσεις όλη την οικογένεια και έκανες καλά που το πήρες απο την κρυψώνα της μαμας) και την σημαδεύεις "πέθανε κακό τέρας της γης, κάψου στην κόλαση μπαλονοφάλαινα των πέντε ωκαιανών. ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ .."

Κραπ ! κάτι νιώθεις να σε χτυπάει στο κεφάλι ...μα δεν είναι δυνατόν ! Ο ίδιος σου ο πατέρας, το αίμα σου σε σταμάτησε με μια σφαλιάρα στο κεφάλι, σου άρπαξε το όπλο, σου μάγκωσε τον καρπό στα δαχτυλά του και σε τράβηξε στο δωματιό σου. Όσο κι αν εσυ φώναζες πως είναι κακιά και πρέπει να εμπιστευτεί εσένα, το παιδί του, όσο κι αν του έλεγες ότι είναι άδικο να έρχεται η προδοσία απο την ίδια σου την οικογένεια. 'Εκείνος δεν σταμάτησε ούτε για ένα δευτερόλεπτο να σε ακούσει, ούτε μια ματιά δεν σου έριξε, απλά σε πέταξε στο δωματιό σου και κλείδωσε την πόρτα ... Δεν την χτύπησες ποτέ, δεν φώναξες ποτέ να σε βγάλουν ... δεν έκλαψες, δεν είπες σε κανένα στρατιωτάκι σου τι έγινε. Συνέχισες να σκέφτεσαι τρόπο εξόντωσης της θείας ή μήπως η θεία τελικά να είναι "θεία" και να πρέπει να την σώσεις ....

Πέρασαν πέντε χρόνια απο τότε, κανένας δεν είχε σώσει στον σκληρό του δίσκο αυτό το περιστατικό, εσυ μεγάλωσες αρκετά και μαζί σου μεγάλωσαν τα τυμπανά σου, το στόμα σου, τα χέρια σου, τα μάτια σου και πολλά άλλα μέλη του σωματός σου. Οι γονείς σου σου έδωσαν τρείς επιλογές κι εσύ έπρεπε να διαλέξεις μία .. "1)Μπάσκετ .. 2) Κιθάρα .. 3)Κινέζικα" ... Φυσικά και δεν θα έπαιρνες το Μπάσκετ, εσυ είσαι ελεύθερο πνεύμα - δεν μπορείς να έχεις έναν αποτυχημένο πάνω απο το κεφάλι σου να θέλει να δει τον εαυτό του μέσα απο σένα, εννοείται ότι δεν ήθελες να μάθεις Κινέζικα - τι να τα κάνεις ;;;; Άρα η μόνη ελπίδα ήταν η κιθάρα ... Και γαμώ τις επιλογές ever μιλάμε, όλη αυτή η ένταση που δεν είχες ιδέα ότι μπορείς να βιώσεις μεσα απο μερικές χωρδές, όλες αυτές οι γκόμενες που θα έτρεχαν απο πίσω σου όταν θα έπαιζες live και τόσα φράγκα που θα έβγαζες όταν γινόσουν γνωστός ... Έτσι αυτή τη φορά η κυρία που είχες σημαδέψει στα δέκα σου, έπαθε σοκ πριν ανοίξεις το στόμα σου ... Σκισμένο, φθαρμένο τζην, μακρύ - μπουκλέ μαλλί, σκουλαρίκι στο φρύδι και αρβίλες σε μπλέ ελεκτρικ .. Έκανες την χάρη στους γέρους σου να κάτσεις να φας μαζί τους αλλά υπο έναν όρο μόλις αδειάσεις το πιάτο σου να την κάνεις γιατί έχει μια συναυλία που τα σπάει με 1000 και δεν θέλεις να την χάσεις. Αφου λοιπόν τελειώσουν όλοι και τα έχεις πάρει στο κρανίο με τη θείτσα που έκανε μέρες να φάει το ελάχιστο που είχε, την ώρα του γλυκού, ενω περιμένεις, μετράς τις λιλιπούτιες μπουγκές της, πρόσφέρεσαι απελπισμένα να την ταϊσεις κι εκείνη αρνήται, έρχεται η ώρα της κλασικής ερώτησης "πώς τα πας με το σχολείο ;" απαντάς με ένα σκέτο "οκ",συνεχίζεται η ανάκριση .."κοπέλα έχεις ;" απαντάς με ένα .."αχα .." απτόητη η θεία συνεχίζει "είναι σοβαρό ;" ... εκεί απλά της χαρίζεις ένα βλέμμα που τα λέει όλα "ελεος ρε θείτσα ..sex πόσο καιρό έχεις να κάνεις ;" και τότε η θεία κάνει την ερώτηση ΡΟΥΑ ΜΑΤ " και τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις ; " και φυσικά απαντάς χαλαρά " ο εωσφόρος της εγχόρδιας ηδονής". Η τσούπρα πνίγεται, όλο το τραπέζι ανασηκώνεται, όλοι τρέχουν με φωνές και χτυπήματα στην πλάτη, την ζουλάνε στο τεράστιο στομάχι της, μόνο εσυ κάθεσαι ατάραχος να την κοιτάς στα τεράστια μάτια της που θυμίζουν καλόγρια σε οργασμό .... Αυτή τη φορα όμως κανένας δεν σε πέταξε στο δωματιό σου, απλά έφαγες μια τιμωρία, στην οποία δεν έδωσες σημασία γιατί πολύ απλά ξέφυγες απο το παράθυρο !

Με αυτά κι εκείνα, περνάνε πέντε χρόνια. Πλέον είσαι είκοσι, έχεις περάσει σε μία αξιοσέβαστη σχολή για την κοινωνία, σπουδάζεις μια ειδικότητα που έχει μέλλον και χρήμα. Ακόμη και η θεία όταν το έμαθε χάρηκε για πρώτη φορά απο κάτι που έκανες, έδειξε ξαφνιασμένη με την ωριμανσή σου γι'αυτό και αποφάσισε να ξανα πατήσει το πόδι της στο σπιτικό σου, σκέφτηκε κι όλας να σου κάνει ένα δώρο ... περίπου 500ευρω έτσι απο την μεγάλη της καρδιά. Σε είδε με κομμένο μαλλάκι, ξυρισμένο, ντυμένο με τσίνο παντελόνι σε μπεζ χρώμα, ένα μπλέ φούτερ και γαλάζιο πουκάμισο απο μέσα, φορούσες επίσης γυαλιά που σε έδειχναν σοβαρότερο απ'όσο θα μπορούσες να είσαι. Όλα πάνω σου ήταν τόσο τέλεια και φυσικά δεν το έκρυψε η καλή μας θεία το πόσο της άρεσε η εξελιξή σου . Αρχισε πάλι τις κλασικές ερωτήσεις .. "Τα μαθήματα πώς πάνε ;" τώρα απάντησες με φράση "Όλα πάνε πολύ καλά", "χαίρομαι" είπε με χαμόγελο η θεία .."κοπέλα έχεις ;" και πάλι με φράση απάντησες "ναι έχω, εδω και δύο χρόνια", ξανα είπε "χαίρομαι" η θεία με χαμόγελο ... "τελικά που σκέφτεσαι να βρεις δουλειά, όταν τελειώσεις ;" και πάλι απάντησες με φράση .."τα περισσότερα λεφτά τα δίνουν οι τρομοκράτες κι έτσι σκέφτομαι να πάω στην Αλ Κάιντα αλλά μόνο για το καλοκαίρι μετά θα μπω στον Λευκό Οίκο - εκεί προσφέρουν μονιμότητα και φυσικά Μπόνους ..." δεν πρόλαβες να τελειώσεις την θεωρία σου για το μέλλον και η θεία σωριάστηκε κάτω στο πάτωμα με την κουταλίτσα του γλυκού ανάμεσα στα πρησμένα της δάχτυλα ...

Η θεία δεν έλεγε να πεθάνει πριν φτάσεις τα τριαντα πέντε, πριν βάλεις βέρα στο δεξί και πριν κάνεις το πρώτο σου παιδάκι .... οι κλασικές ερωτήσεις δεν περιορίστηκαν ποτέ. Ακόμη και για το όνομα του παιδιού υπήρξαν λιποθυμίες .. να μην σχολιάσουμε την αντίδραση για τον γάμο, για τις επαγγελματικές αλλαγές, την σύζυγο φυσικά ..ααα ... και το σπίτι που μένεις ... Εννοείται πως υπήρχαν σοκαριστηκές απαντήσεις, αρκετές απο αυτές μόνο και μόνο για να σοκάρουν την πολυαγαπημένη θεία που σου χάρισε αμέτρητες στιγμές γέλιου απο τα είκοσι και μετά, πολλές ιστορίες να λες στο κοριτσάκι σου πριν κοιμηθεί και καλά ανέκδοτα στα πρωτα ραντεβού με όλες τις γυναίκες που ήθελες να ρίξεις. Το βασικότερο όμως ήταν πως όσο κι αν ο χρόνος κυλάει εσυ δεν έμενες στάσιμος, άλλαζες όνειρα και θέλω, έδιωχνες, κάλυπτες και δημιουργούσες καινούριες επιθυμίες ... μάλλον ακόμη και τώρα στα γεράματα σκέφτεσαι να μάθεις τελικά αυτά τα κινέζικα που κάποτε απέρριψες ;)